தாக்கம்

வலைப்பதிவாலர்களோடு என் தாக்கத்தை பகிர்து கொள்ள விரும்புகிறேன். வெயில் மழை,நோடிஸ் போடு பதிவுக்கு சென்றிருந்தேன். நோடிஸ் போடு கண்டதும் இளமை ஊஞ்சலாடியது,ஆனால் இறுதியாய் இரண்டில் முதல் போசும் நிழல்படத்தை கண்டதும் எனக்கேற்பட்ட தாக்கம் புதிதல்ல, சுமார் ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்பு,என் பேத்தி கைகுழந்தையாய் இருந்த சமயம் தள்ளுவண்டில் வைத்து சுற்றுவது எனக்கு விருப்பமானது ஒன்றாகும். என் வழ்கையில் பெரிதாய் சாதித்ததுபோல் ஓர் உணர்வு.

ஒரு தினம் அவ்வாறு நான்செல்லும்போது தடையின்றிக் கடக்கும் வழியில் கடக்க அறியாது நான் தடுமாறும் வேளை ஓர் இளைஞன் என்னை கைபிடித்தழைத்து கடக்கச் செய்தான்.தடையின்றி கடக்கும் தடயத்தை பற்றி ஆங்கிலத்தில் விளக்கினான்.நானும் என் அறியாமையை ஏற்று நன்றி கூறினேன் பனி காலங்களில் பனி உடுப்பு உடுத்தி சித்தானையாய் சுற்றிம் நான கோடையானதால் சீலை உடுத்தி இருந்ததைக் கண்டு நீங்கள் இந்தியரா? என்று வினவ,ஆம் தமிழச்சி என்றேன்.ஒரு வித சோகத்தோடு இருந்த அவன் முகம் வினாடியில் ஒளிர்ந்து மறைந்து.அந்த உணர்வைக் கண்ட நான் அவனோடு உரையாட தீர்மானித்தேன்
சாலையோர இருக்கையில் அவனை அழைத்து அமர்தேன்.நீயும் தமிழன் தானே?உன் ஊர் எது என்று கேட்க ,எனகென்று ஒரு தாயகம் இருந்தது, இப்போதில்லை என்றான்.அவன் ஓர் இலங்கை தமிழன் என்றும் ,அங்கு அவன் சுற்றம் பட்ட வேதனையும்,அவன் கண்முன் அவன் சகோதரி.....எழுத கூசும்,,மனம் பதறும் இகழ்ச்சியை நான் இங்கு சொல்லவேண்டியதில்லை. என் கண்ணீரில் அவன் உருவம் மறைந்தது ,அவனுக்கு ஆறுதல் கூற என்னிடம் வார்தைகள் இல்லை.குலுங்கி குலுங்கி அழுத என்னையும் அவன் தேற்றினான்.என்னை பார்தால் உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது என்று வினவினான் ஒரு சாந்தமான மகனாய் தோன்றுகிறாய் என்றேன்.அம்மா நான் ஒரு விடுதலை புலி .என் உயிர் எனக்கல்ல என் மண்ணுக்கே என்றான்.ஓ...இவ்வாறுதான் தீவிரவாதீ உருவாகிறானா??என்ற சந்தேகம் என்னுள் வந்தது.என் சந்தேகத்தை புரிந்தவன் போல் எல்லா தீவிரவாதீயும் என்னை போல்லல்வென்று கூறி ஓர் உணர்ச்சியற்ற புன்னகை புரிந்தான்.அவனோடு இருந்த அந்த மணிதுளிகளில் இருந்த என் உணர்வு என்ன?என்று எனக்கு புரியவில்லை.அநீதியைகண்டு பதரினேனா?வெறுத்தேனா?தாய் அன்பால் உறுகினேனா,புரியவில்லை.அந்த தாக்கம் சில மாதங்கள் என் மனதில் நீடித்தது லண்டன் செல்லும் வேளைகளில் வீதிகளில் இன்னமும் என் கண்கள்அவனை..... தேடுகிறது